بررسی رابطه ی بین ویژگی های شخصیتی ، انگیزش پیشرفت و سبک های یادگیری در دانشجویان دانشگاه کاشان( سال تحصیلی 91-90)

هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه ی ویژگی های شخصیتی، انگیزش پیشرفت و سبک های یادگیری می باشد. طرح پژوهش از نوع توصیفی همبستگی است. نمونه پژوهش شامل 440 نفر از دانشجویان دانشگاه کاشان در سال تحصیلی 91-90 می باشند. برای انتخاب نمونه از روش نمونه گیری طبقه ای استفاده شد. جهت سنجش متغیرهای مورد نظر از آزمون شخصیتی نئو(neo) ، پرسش نامه ی انگیزش پیشرفت هرمانز(amq) و پرسش نامه ی سبک های یادگیری(lsi) استفاده گردید. تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که بین ویژگی های شخصیتی،انگیزش پیشرفت و شیوه های یادگیری رابطه وجود دارد، به این صورت که شیوه یادگیری مفهوم سازی انتزاعی با روان رنجوری رابطه منفی، و با برون گرایی و گشودگی رابطه مثبت دارد. شیوه های یادگیری تجربه عینی و مشاهده تاملی با ویژگی شخصیتی روان رنجوری رابطه مثبت دارند. شیوه یادگیری آزمایشگری فعال با توافق پذیری رابطه منفی و با وظیفه مداری رابطه مثبت دارد. انگیزش پیشرفت فقط با شیوه یادگیری مفهوم سازی انتزاعی رابطه معنی دار دارد. ویژگی شخصیتی روان رنجوری پیش بینی کننده سه شیوه ی یادگیری تجربه عینی، مشاهده تاملی و مفهوم سازی انتزاعی و ویژگی شخصیتی توافق پیش بینی کننده شیوه یادگیری آزمایشگری فعال می باشد. از دیگر یافته های پژوهش این بود که بین ویژگی های شخصیتی و انگیزش پیشرفت رابطه وجود دارد، به این صورت که ویژگی شخصیتی روان رنجوری با انگیزش پیشرفت رابطه منفی دارد و بین ویژگی های شخصیتی برون گرایی، گشودگی،توافق و وظیفه مداری با انگیزش پیشرفت رابطه مثبت وجود دارد. و همچنین بین دانشجویان دختر و پسر در هر یک از شیوه های یادگیری و انگیزش پیشرفت تفاوت معنی دار مشاهده شد.